Soños oceánicos. Mira, Portugal.

Barra, Portugal (2003)

Buscabamos un lugar na costa de Aveiro, tranquilo e con camping, para pasar uns días na Semana Santa do 2003. Tiramos de mapa e puxemos o dedo en Mira, na porta da barra areosa que pecha a marisma polo sur. O camping só estaba separado do mar pola liña de dunas. O son das ondas e a brisa salgada parecían converter á tenda nunha chanela. O bo tempo non nos acompañou. Teño o costume, non sei se boa ou mala, de erguerme co día cando estou acampado. Aqueles días dispoñía, ademáis, dun telescopio prestado. así que ás 6:30 soía estar na praia, arrimado a unha caseta de madeira para escapar dos intermitentes chaparróns, coa Fuca (a miña cadela, entón un cachorro) ó lado, tentando identificar as aves mariñas que loitaban contra o vento.
Antes que min chegaban á praia outras persoaxes. Cada unha cun mínimo de dúas cañas e outros apeiros de pesca. Chuvasqueiro. Gorro. Guantes. Poñían o cebo no anzol, e facendo un xiro coa caña e uns pasos ó frente, lanzábano lonxe ó mar. Cravaban a caña na area e agardaban. O vento non os dobregaba e a choiva golpeaba contra os seus corpos imperturbables. De cando en cado tocaban o sedal, coma un vello instrumento do mundo, como unha conexión co lonxano fondo oceánico, coma unha mensaxe enviada por un vaso de iogurte. Ó lonxe, a borrasca avanzaba con forma de cabalo mouro sobre o mar. As aves mariñas desfilaban diante do meu telescopio. De pronto, unha cana dobraba na punta. Entón tomábana nas mans e con suave determinación desenvolvían esa loita silandeira co peixe. Esa loita asulagada. Até que o peixe saía ó ar.
Durante varios días percorrimos os arredores da ría, saboreamos a comida local e desfrutamos dun tempo de retiro do mundanal ruído, de mutua compaña e das evolucións na area do noso cachorro. Recollemos brillantes pedras pulidas nas interminables praias e fotografiamos as coloreadas casas de Barra. Pero aqueles momentos tempraneiros de cada mañá, entre aves e peixes, e chaparróns, cando o almorzo era aínda un futuro incerto, marcaron a miña pel con perdurables liñas de salitre e o meu sentir con profundos soños oceánicos.
Rabeirú.

A viaxe iniciática

Varal. Barra Grande dezembro de 1985. Foto: Adenor Gondim


Nunha época marcada pola movilidade global e o turismo de masas, voltar á experiencia iniciática da viaxe convírtese nun exercicio de humildade ante un mesmo. Non queremos deixar aquí constancia dos lugares que visitamos, do que comemos ou do que mercamos, senón do momento, da palabra, do feito que marcou esa viaxe cun selo propio e inesquecible que fará que o seu gusto permaneza nos nosos beizos cando as imaxes sexan borradas do entendemento polo pó do esquecemento.